به نام یگانه لایق پرستش

 من احساس زیبایی را که به تو دارم به روی کاغذ آوردم . نه همه ی احساسم را ،

بلکه فقط اندکی از آن را نوشتم و برایت گفتم . اگر بخواهم همه ی احساسم را بازگو

 کنم، آنچه در قلبم میگذرد هزاران کتاب از آن به وجود خواهد آمد . من همه احساس

 خود را در قلب خویش نگه خواهم داشت چون قادر به بازگویی آن نیستم یا هرچه

بگویم کم گفته ام!

پس من اینگونه آغاز کردم ...

هربار که کنارم بودی نوشتم ، همه را در وصف خودت . همه احساس خود را می

 نوشتم ، از آن احساسی که در حضورت وجودم را لبریز از آرامش می کرد .همه را

می نوشتم بدون هیچ اغراقی و هیچ تفریطی . هرچه قلبم می گفت می نوشتم ...

نوشته من زیبا میشد چون تو زیبا هستی ، نوشته ی من شاعرانه میشد چون تو

همیشه شاعرانه هستی ، نوشته من عاشقانه میشد چون تو همیشه معنای عشق

 هستی ، نوشته ی من پر از احساس پاک میشد چون تو پاکترین هستی . نوشته ی

 من همیشه زیبا میماند چون از تو گفته ام و میگویم و همیشه تنها برای تو می نویسم ...

حال که دیگر دلنوشته های مرا خواندی قلب من سبک شده است . چون دیگر از

 همه ی نوشته های پنهانی من خبر داری . تو با چشمان زیبای خود به آن نگریستی

 و با لبخند دلنشین خود زیباییش را دوچندان کردی ...

دوســـــــــتت دارم ،این یک تعارف نیست همه ی زندگی من است !